Από τον Ανδρέα Ζουρδό, διαιτολόγο διατροφολόγο 
Πολλοί αθλητές ορκίζονται πως τα διάφορα συμπληρώματα που περιέχουν ψευδάργυρο όπως το ΖΜΑ έχουν θετική επίδραση στην απόδοση τους. Αυτή η τρέλα με τον ψευδάργυρο πρωτοεμφανίστηκε από τον καιρό που ο Βίκτορ Κόντε (ένας χημικός που έχει εμπλακεί σε σκάνδαλο doping στην Αμερική) δημοσίευσε μία μελέτη η οποία υποστήριζε ότι ο επιπλέον ψευδάργυρος αυξάνει την τεστοστερόνη στους αθλητές. Κάτι πολύ αναμενόμενο για κάποιον που πουλούσε συμπληρώματα ψευδάργυρου όπως ο Κόντε. Ανάλογα αδιάβλητες έρευνες έχουν γίνει πολλές.
Όσον αφορά τον ψευδάργυρο, μια πρόσφατη μελέτη από Βραζιλιάνους ερευνητές η οποία έγινε σε αγωνιστικούς ποδηλάτες έχει αρκετό ενδιαφέρον. Οι αθλητές λάμβαναν 22mg ψευδάργυρου για 30 μέρες. Μετά τις 30 μέρες τα επίπεδα της ινσουλίνης είχαν αυξηθεί κατά 27% . Αυτό πάλι δεν είναι έκπληξη αφού ο ψευδάργυρος εμπλέκεται άμεσα στην διαδικασία της παραγωγής ινσουλίνης. Τι σημαίνει όμως αυτό; Τι ρόλο έχει η ινσουλίνη για να έχει σημασία αυτή η έρευνα; Σαν ένας φοιτητής που χρησιμοποιεί την μελέτη ενός ανιαρού μαθήματος για να αποπλανήσει την συμφοιτήτριά του, έτσι θα εκμεταλλευτώ την σχετικά ενδιαφέρουσα έρευνα με τον ψευδάργυρο σαν μία πρόφαση για να περάσω στο ακόμα πιο ενδιαφέρον, και ταυτόχρονα παρεξηγημένο, θέμα της ινσουλίνης.
Ακούγονται τόσα αρνητικά για αυτήν την ορμόνη που είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί την εκκρίνουμε, αφού υποτίθεται μας κάνει τόσο κακό. Οι σκέψεις μου είναι πως η ινσουλίνη έχει γίνει ένας μπαμπούλας για όσους κάνουν δίαιτα γιατί είναι μία από τις ορμόνες που ρυθμίζουν την απώλεια λίπους, και συγκεκριμένα αυξημένη συγκέντρωση ινσουλίνης μειώνει την λιπόλυση. Από την άλλη λίγοι γνωρίζουν πως η ινσουλίνη μειώνει την όρεξη, πιο συγκεκριμένα, αν βγάλουμε τους υποδοχείς ινσουλίνης από το μυαλό ενός ποντικιού , το ποντίκι θα φάει πολύ παραπάνω απ’ ότι πρέπει και θα γίνει παχύσαρκο. Ξέρω ότι τα δύο παραπάνω νοήματα φαίνονται μπερδεμένα και αντικρουόμενα. Κι όμως δεν είναι, στο πρώτο νόημα μιλάμε για μικρά χρονικά στιγμιότυπα που η λιπόλυση μειώνεται, ενώ στο δεύτερο μιλάμε για ένα πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα: Στο τέλος της ημέρας , ή του μήνα και γενικότερα ενός μεγάλου χρονικού διαστήματος η λιπόλυση ρυθμίζεται από το ισοζύγιο θερμίδων – τι καίμε και τι τρώμε. Κλείνω με ένα απόσπασμα από την ανασκόπηση από τον Fredman και τους συνεργάτες του: ” Ο ρόλος της ινσουλίνης στην σύνθεση και την αποθήκευση λίπους έχει επισκιάσει τα σημαντικά της οφέλη στο νευρικό σύστημα όπου δρα κατά της προσθήκης βάρους…
…μία γενετική βλάβη που αποτρέπει την σηματοδότηση των εντολών που δίνει η ινσουλίνη στον εγκέφαλο οδηγεί σε αυξημένη πρόσληψη τροφής και μετέπειτα παχυσαρκία σε ζώα… αποδεικνύοντας πως η ακριβής σηματοδότηση των εντολών της ινσουλίνης στο κεντρικό νευρικό σύσημα είναι απαραίτητη για φυσιολογική ρύθμιση του βάρους.
Έχει προταθεί πως η αυξημένη έκκριση ινσουλίνης προφυλάσσει τους ανθρώπους από το να βάλουν βάρος…Αυτό γιατί η ινσουλίνη αυξάνει την έκκριση λεπτίνης, που δρα κεντρικά στο να μειώσει την πρόσληψη ενέργειας, η μειωμένη έκκριση ινσουλίνης και λεπτίνης κατά την διάρκεια διατροφών πολύ υψηλών σε λιπαρά θα μπορούσε να συνεισφέρει στην επιδημία της παχυσαρκίας.”
Ο πίνακας είναι της Στέφανι Λεοντιάδου
Τότε γιατί οι ασθενείς με νεανικό διαβήτη τύπου 1 που δεν παράγουν καθόλου ή σχεδόν καθόλου ινσουλίνη αδυνατίζουν ακόμα και αν τρώνε το καταπέτασμα?Ή γιατί όσοι έχουν υποθυρεοειδισμό έχουν την τάση να παχαίνουν ακόμα και αν δεν τρώνε περισσότερο από το κανονικό?
Και γιατί οι γυναίκες έχουν περισσότερο λίπος αναλογικά σε σχέση με τους άντρες?
Μήπως τελικά ο οργανισμός μας δεν είναι ένα αλάνθαστο κομπιουτεράκι που μετράει θερμίδες και ανάλογα μας παχαίνει ή μας αδυνατίζει και αντί αυτού είναι μια μάλλον πιο σύνθετη μηχανή που επηρεάζεται και από άλλους παράγοντες?Όπως οι ορμόνες?π.χ
κορτιζόλη,ινσουλίνη,τεστοστερόνη,οιστρογόνα?
Κύριε Διμελή,
Η ινσουλίνη είναι αναγκαία για την επιβίωση ενός διαβητικού τύπου Ι. Χωρίς αυτήν το προσδόκιμο ζωής μικραίνει πολύ για τον ασθενή. Περισσότερες πληροφορίες εδώ. Οι ασθενείς με διαβήτη τύπου Ι λαμβάνουν εξωγενή ινσουλίνη, μπορείτε να παρέχετε κάποια μορφή επιστημονικής απόδειξης για το ότι οι διαβητικοί τύπου Ι μπορούν να τρώνε χρόνια υπερθερμιδικά και να μην προσθέτουν λίπος;
Όσον αφορά τον θυροειδή και τον υποθυροειδισμό, ο βασικός μεταβολισμός ενός υποθυροειδικού (που δεν λαμβάνει θεραπεία) είναι πιο χαμηλός από τον βασικό μεταβολισμό ενός υγιή ανθρώπου. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να χάσει λίπος ένας υποθυροειδικός. Απλά είναι πιο δύσκολο , δηλαδή πρέπει να φάει λίγο λιγότερο απ’ ότι θα έτρωγε κανονικά αν ήταν υγιής. Αν λαμβάνει θεραπεία τότε ο λόγος που δεν χάνει λίπος οφείλεται στην διατροφή – καμία ορμονική δικαιολογία.
Οι γυναίκες έχουν περισσότερο λίπος από τους άντρες γιατί τον ίδιο λόγο που έχουν μήτρα, αιδοίο, και ωοθήκες. Γιατί ο βιολογικός τους προορισμός είναι να κάνουν παιδάκια και να γίνουν μαμάδες.Οι άντρες έχουν περισσότερη μυική μάζα γιατί έχουν βιολογικό προορισμό να κυνηγάνε τα διάφορα ζώα και φυσικά να παλεύουν μεταξύ τους για το ποιος θα κερδίσει την πιο όμορφη (βλέπε alpha male) ;). Επίσης όλα αυτά επηρεάζονται από τα κοινωνικά στερεότυπα που αλλάζουν από κοινωνία σε κοινωνία και από εποχή σε εποχή. Μπορούμε να επεκταθούμε στο θέμα όσο θέλετε, είναι αρκετά ενδιαφέρον.
Δεν αμφιβάλω πως οι ορμόνες παίζουν ρόλο στην ρύθμιση του βάρους, απλά οι ορμόνες δεν υπάρχουν από μόνες τους, αλληλεπιδρούν με την διατροφή και το ενεργειακό ισοζύγιο.Επειδή το θέμα έχει εξαντληθεί σε άλλο άρθρο αν πιστεύετε πως το ενεργειακό ισοζύγιο δεν παίζει ρόλο και ρόλο παίζουν μόνο οι ορμόνες τότε είστε ευπρόσδεκτος να παραθέσετε τις έρευνες που έχετε υπ’ όψιν.
Προφανώς το ενεργειακό ισοζύγιο παίζει καθοριστικό ρόλο στο αν κάποιος παχαίνει ή όχι αλλά προσωπικά πιστεύω πως δεν είναι ο μόνος!
Τα κλασικά συμπτώματα του σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 είναι : πολυδιψία,πολυουρία,πολυφαγία με ταυτόχρονη μείωση του σωματικού βάρους!
Diabetes mellitus type 1 (Type 1 diabetes, IDDM, or, obsoletely, juvenile diabetes) is a form of diabetes mellitus that results from autoimmune destruction of insulin-producing beta cells of the pancreas.[2] The subsequent lack of insulin leads to increased blood and urine glucose. The classical symptoms of polyuria (frequent urination), polydipsia (increased thirst), polyphagia (increased hunger), and weight loss result.[3]
Άρα από τη στιγμή που μπορεί η έλλειψη μιας ορμόνης να δημιουργήσει πολυφαγία και ταυτόχρονη απώλεια βάρους φαίνεται οτι δεν είναι μόνο το ενεργειακό ισοζύγιο που παίζει ρόλο στην ρύθμιση του βάρους.
Μην παρεξηγηθώ.Δεν υπονοώ οτι κάποιος μπορεί να φάει όσο θέλει και όσες θερμίδες θέλει και ταυτόχρονα να περιμένει να αδυνατίσει απλά επειδή προτίμησε να φάει τροφές με χαμηλό γλυκαιμικό δείκτη ή με χαμηλά λιπαρά!Απλά μετά από όσα έχω διαβάσει και από την προσωπική(υποκειμενική) εμπειρία που είχα, φαίνεται ότι η κατανάλωση τροφών με χαμηλό γλυκαιμικό δείκτη δίνει ένα ελαφρύ μεταβολικό πλεονέκτημα από το να κατανάλωνε κάποιος τις ίδιες θερμίδες σε τρόφιμα με ΥΓΔ.
Με άλλα λόγια:Aν φας 1500 θερμίδες ΧΓΔ θα χάσεις πιο γρήγορα τα κιλά απο το να φας 1500 θερμίδες απο τροφές με ΥΓΔ(πχ ζάχαρη ή πουρέ)
Υπό αυτό το πρίσμα καταλαβαίνω τι θέλετε να πείτε. Η ορμονική χειραγώγηση είναι ένα θέμα, σημαντικές ορμόνες εκτός από αυτές που γράψατε είναι η αυξητική ορμόνη, η αδρεναλίνη και η λεπτίνη. Σε όλα αυτά μπαίνει και ο παράγοντας συμμόρφωση που είναι θέμα συμπεριφοράς (η οποία πάλι αλληλεπιδρά με τις ορμόνες). Οπότε κοιτάμε στην ουσία ένα μείγμα φυσικομαθηματικής (βλέπε ενεργειακό ισοζύγιο) , χημείας (βλέπε ορμόνες) και ψυχολογίας (βλέπε συμμόρφωση). Πάλι ο κάθε παράγοντας αλληλεπιδρά με κάποιες εκφάνσεις του άλλου, γι’ αυτό κατά την γνώμη μου δεν υπάρχει μία τέλεια διατροφή και όλες οι υπόλοιπες είναι λάθος, υπάρχουν πολλοί τρόποι να επιτευχθεί ένας στόχος.
Ακριβώς!Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός.Μπορεί η διατροφή με ΧΓΔ να ταιριάζει γάντι σε έναν κρεατοφάγο αλλά θα δυσκολευτεί πάρα πολύ να την ακολουθήσει κάποιος που είναι χορτοφάγος.Η κάθε διατροφή έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της και δεν υπάρχει μια διατροφή που είναι το ίδιο καλή για όλους!Το κύριο θέμα είναι με την διατροφή που κάνει ο καθένας να μπορεί να διατηρεί το βάρος του στα φυσιολογικά επίπεδα!Όλα τα άλλα λίγο επηρεάζουν την υγεία στο σύνολο του γενικού πληθυσμού.