Από τον Ανδρέα Ζουρδό, Διαιτολόγο διατροφολόγο

Πόσες φορές έχετε ακούσει ότι το “άφθονο νερό” είναι απαραίτητο;  Αυτός ο αστικός μύθος κυκλοφορεί στα γυμναστήρια και συχνά αναπαράγεται από περιοδικά που ασχολούνται με την διατροφή. Η εμμονή για άφθονο νερό είναι από τις πιο περιττές και  επικίνδυνες συμβουλές που μπορεί να ακολουθήσει κανείς. Και αυτό γιατί σκοντάφτει στην βασική αρχή της τοξικολογίας που λέει πως  “οποιαδήποτε ουσία μπορεί να είναι βλαβερή και αυτό εξαρτάται από την δόση”.

Δρομέας μεγάλων αποστάσεων που υποφέρει από υπερβολική δόση νερού.

Δρομέας μεγάλων αποστάσεων που έχει καταρρεύσει μετά από υπερβολική δόση νερού, γνωστή και ως υπονατριαιμία.

Το νερό είναι υποτονικό σε σχέση με το αίμα , δηλαδή έχει λιγότερο νάτριο απ΄ ότι το αίμα μας. Όταν πίνουμε νερό διαλύουμε περαιτέρω το νάτριο στο αίμα μας και μειώνουμε την συγκέντρωση του. Δηλαδή κάνουμε τα πράγματα χειρότερα αφού η υπερβολική ποσότητα νερού μπορεί να προκαλέσει υπονατριαιμία. Η αλήθεια είναι ότι η υπερκατανάλωση νερού άνευ λόγου δεν προάγει καμία θετική αλλαγή στο σώμα μας και μπορεί να κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Οι ηλεκτρολύτες είναι εξίσου σημαντικοί όσο το νερό. Τουλάχιστον όσον αφορά το νερό η υπερβολή και η εκκεντρικότητα από το κανονικό δεν μας οδηγούν σε αθλητικές ελίτ.

“Αν περιμένετε μέχρι να διψάσετε είναι πολύ αργά γιατί είστε ήδη αφυδατωμένοι”

Είναι άγνωστο από πότε ακριβώς έπαψε  η δίψα είναι ένας επαρκής μηχανισμός του ανθρωπίνου σώματος. Το νερό είναι απαραίτητο στον άνθρωπο αλλά το δόγμα ότι η δίψα δεν επαρκεί για μας προειδοποιήσει αναπαράγεται συνεχώς, χωρίς κανείς να τεκμηριώνει αυτή την οδηγία. Εξελικτικά, αυτή η άποψη δεν μπορεί να είναι σωστή. Γιατί;  Αν η δίψα δεν ήταν επαρκής μηχανισμός προφύλαξης από την αφυδάτωση ακόμα και οι κοντινοί μας πρόγονοι δεν θα είχαν επιβιώσει και εμείς δεν θα ζούσαμε. Αυτό ισχύει για τα υπόλοιπα μέλη του ζωικού βασιλείου που πίνουν νερό όταν διψούν, και όχι προληπτικά.  Σύμφωνα με την ανασκόπηση της βιβλιογραφίας από τον καθηγητή Timothy Noakes (ο οποίος έχει συμμετάσχει και σε αρκετούς μαραθωνίους)  δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι οι αθλούμενοι που εμπιστεύονται το μηχανισμό της δίψας τους έχουν κάποιο μειονέκτημα από πλευράς απόδοσης σε σχέση με όσους πίνουν προληπτικά. Ίσα ίσα, αυτοί που τερματίζουν τον μαραθώνιο στις πρώτες θέσεις  είναι ελαφρώς αφυδατωμένοι.  Το να πίνουμε νερό προληπτικά δεν στηρίζεται από επιστημονικής πλευράς.  Συμπερασματικά , οι αποδείξεις δείχνουν πως οι αθλούμενοι που πίνουν κατά βούληση έχουν βέλτιστη απόδοση χωρίς ρίσκο για την υγεία τους σε αντίθεση με αυτούς που πίνουν προληπτικά.

Διαβάστε επίσης

Η βιομηχανία της κυτταρίτιδας

Θερμίδες: Τελικά παίζουν ρόλο;

Αλκοόλ: Καλό με μέτρο;

Bιβλιογραφία

Βαλαβανίδης Αθ. (2007).  Οικοτοξικολογία και Περιβαλλοντολογική Τοξικολογία-Ερευνητική μεθοδολογία για την εκτίμηση οικολογικού κινδύνου από επικίνδυνες χημικές ουσίες. Τμήμα Χημείας Πανεπιστημίου Αθηνών

Noakes T.D. and D.B. Speedy.(2007).Time for the American College of Sports Medicine to acknowledge that humans like all other earthly creautures, do not need to be told how much to drink during exercise. British Journal of Sports Medicine.41: 109-111

Noakes TD. (2003). Fluid replacement during marathon running. Clinical Journal of  Sports Medicine ;13:309–18.

Noakes T.D. (2003).Overconsumption of fluid by athletes-advice to overdrink may cause fatal hyponaetremic encephalopathy. British Medical Journal.327:114–5

WhitfieldA. (2006).Too much of a good thing: hyponatremia in sports. British Journal of General Practice. 1; 56(528): 542–545.