Από τον Ανδρέα Ζουρδό, Διαιτολόγο διατροφολόγο

Ως διαιτολόγος,  με προσωπική εμπειρία στον αθλητισμό,  πολλές φορές μου γίνεται η ερώτηση αν έτρωγα πάντα
με συγκεκριμένο τρόπο, αν γεννήθηκα με καταπληκτικά γονίδια, αν ήμουν από αυτά τα παιδάκια που καθημερινά γυμναζόντουσαν, και δεν είχαν ίχνος λίπος πάνω τους. Τίποτα δεν είναι πιο μακριά από την αλήθεια. Ως τα 15 μου χρόνια ήμουν ένα  σχετικά μαλθακό αγύμναστο παιδί με μερικά παραπάνω κιλά ,πάντα στην κοιλιά μου, δεν γυμναζόμουν σε σταθερή βάση, ήμουν αυτό που λέμε “weekend warrior” , ότι έκανα ήταν το Σαββατοκύριακο. Μετά τα 15α μου γενέθλια άρχισα να γυμνάζομαι αρκετά πιο εντατικά, όμως έπρεπε να πάω 17 για να σουλουπώσω κάπως την διατροφή μου. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Πολλοί, αναρωτιούνται τι επιπτώσεις μπορούν να έχουν στην υγεία μας τα παιδικά μας χρόνια ή αν μιλάμε για γονείς τι επιπτώσεις μπορούν να έχουν τα λάθη τους στα παιδιά.

Η μελέτη που δημοσιεύτηκε  χθες μόλις στην έγκυρη New England Journal of Medicine είναι αρκετά διαφωτιστική. Παρακολούθησε 6328 παιδιά από την ηλικία των 11,4 ετών (μέσος όρος) για 23 χρόνια.  Τα ευρήματα έχουν ως εξής: Τα άτομα που ήταν παχύσαρκα ως παιδιά, και στην ενηλικίωσή τους πέρασαν σε ένα φυσιολογικό εύρος βάρους είχαν τις ίδιες πιθανότητες να παρουσιάσουν καρδιαγγειακό επεισόδιο με τα άτομα που δεν ήταν ποτέ παχύσαρκα. Από την άλλη, τα άτομα που ήταν σε φυσιολογικό βάρος ως παιδιά και έγιναν παχύσαρκοι ενήλικες δεν είχαν καμία επιπλέον προστασία από τα σχετικά ρίσκα. Τέλος, δεν αποτελεί έκπληξη πως οι περιπτώσεις παχύσαρκων παιδιών που κατάφεραν να γίνουν ενήλικοι με φυσιολογικό βάρος ήταν λίγες.

Κατά την γνώμη μου αυτά τα δεδομένα δένουν ιδιαίτερα με το τελευταίο post. Ναι, μπορούμε να αλλάξουμε σωματική σύσταση αν εκτεθούμε στο κατάλληλο περιβάλλον. Μπορούμε να το κάνουμε ακόμα και όταν ποτέ δεν έχουμε δει τον εαυτό μας σε φυσιολογικό βάρος. Με αυτό κατά νου, τα πρώτα χρόνια της ζωής μας είναι πολύ σημαντικά γιατί τότε προγραμματιζόμαστε  σε συγκεκριμένες συμπεριφορές. Χρησιμοποιώ το “προγραμματιζόμαστε” και γνωρίζω ότι δεν είναι εύηχο αν μιλάμε για ανθρώπους, αλλά το κάνω για να τονίσω τον ρόλο των γονέων. Εν τέλει, ίσως το πιο δύσκολο για έναν ενήλικο που δεν έχει δει ποτέ τον εαυτό του σε φυσιολογικό βάρος  είναι το να καταλάβει ότι είναι εφικτό, ότι μπορεί να το κάνει. Και είναι εφικτό αρκεί να απομακρυνθεί απ’ ότι  του πήρε χρόνια για να χτίσει, ώστε να νιώσει ασφαλής μέσα της, την ζώνη άνεσής του.